ترزا می، نخست وزیر پیشین بریتانیا، از تندیس «نانسی استور»، نخستین نماینده زن در مجلس بریتانیا، پرده‌برداری کرده است و فعالان اجتماعی گوشزد کرده‌اند که نباید از یاد برد که این سیاست‌مدار پیش‌قراول، «یهودی‌ستیز سرسختی» هم بود.

این تندیس یادبود از جنس برنز است و آن را برای بزرگداشت صدمین سالگرد انتخاب وی در پلیموث بر پا کرده‌اند. در مراسم پرده‌برداری، بوریس جانسون و ربه‌کا اسمیت، نامزد حزب محافظه‌کار برای پلیموث ساتون، نیز حضور داشتند.

«کارزار مقابله با یهودی‌ستیزی» نیز از «پیش‌گامی» استور در «سیاست‌ورزی زنان» قدردانی کرد، اما گوشزد کرد که دیدگاه‌های وی در مورد یهودیان را نیز نباید از خاطر برد.

سخنگوی این کارزار گفت، استور «دیدگاه‌های نفرت‌انگیزی در مورد یهودیان و آلمان نازی داشت و خیلی مهم است که بستری فراهم شود تا رهگذران هم با دست‌آوردهای او آشنا شوند، هم با یهودی‌ستیزی سرسختانه‌اش... امیدواریم این ماجرا پندی باشد برای روزگار ما که نباید هم‌بستگی با جوامع اقلیت را قربانی سایر اولویت‌ها کنیم؛ هر قدر هم که آن اولویت‌ها با ارزش باشند.»

استور در جرگه نخبگانی به نام گروه کلیودن قرار داشت که مماشات‌طلب و متهم به همدلی با فاشیسم بودند.

استور، طبق اخبار منتشره و به نقل از هارولد نیکولسن، یک بار به آلن گراهام، نماینده مجلس، گفته بود: «فقط جهودی مثل تو جرأت می‌کند با من گستاخانه رفتار کند.»

همچنین، می‌گویند که این زن سیاست‌مدار به ژوزف پ کندی، سفیر ایالات متحده، گفته بود که از یهودیان متنفر است و آن طور که در  کتاب «کندی‌ها در جنگ: ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۵»، آمده است خطاب به او نوشته بود، برای «دمار از روزگار قاتلان مسیح درآوردن، هیتلر به هیچ وجه کافی نیست».  او البته بعد از آن، از «نبرد آرماگدون برای نجات یهودیان» حمایت کرد.

دیوید فلدمن، مدیر مؤسسه مطالعات یهودی‌ستیزی پیرز در دانشگاه بیرکبک لندن، می‌گوید که به نظر استور، «یهودی‌ستیزی تقصیر خود یهودی‌هاست.»

فلدمن حکایتی را از دفتر خاطرات روزانه جیمز مک‌دونالد، یکی از کارکنان جامعه ملل، همرسانی کرده است که طبق آن، استور در مهمانی خیریه‌ خانواده یهودی ثروت‌مندی گفته بود: «به هر حال آیا نمی‌توان گفت که ایراد از خود یهودیان بوده که در گذر تاریخ این همه بلا بر سرشان آمده؟»

البته آقای فلدمن می‌گوید که این دیدگاه، مبنی بر آن که «رفتار خود یهودیان باعث یهودی‌ستیزی است، در بریتانیای آن دوران دیدگاه متعارفی بود.»

استور در انتخابات میان‌دوره‌ای سال ۱۹۱۹ به نامزدی از حزب محافظه‌کار، کرسی نمایندگی پلیموث ساتون را در مجلس به دست آورد تا نخستین نماینده زن در مجلس بریتانیا شود. قبل از آن هم همسر وی بعد از مرگ پدرش، توانسته بود به مجلس اعیان راه یابد.

یک سال پیش از آن، خانم کنستانس مارکیوتیز هم توانسته بود در انتخابات مجلس پیروز شود، ولی به علت عضویتش در شین فین، حزب جمهور‌ی‌خواه ایرلند، نتوانست بر کرسی مجلس تکیه دهد.

خانم می در آن مراسم گفت: «(استور) نخستین زنی بود که توانست در میان بیش از ۷۰۰ مرد روی نیمکت‌های سبز مجلس بنشیند، و نخستین زنی بود که بلند شد و حرف زد. نه فقط به نمایندگی از مردم پلیموث، بلکه به نمایندگی از نصف جمعیت کشور.»

اوو در ادامه افزود: «به هو کردن‌ها، قیّم‌مآبی‌ها و شوخی‌های زشت‌ اعتنایی نکرد و رفته رفته کاری کرد تا مجلس اعوام برای بسیاری جای بی‌دغدغه‌تری باشد؛ هر چند که همچنان زنان خیلی کم‌شماری پا جای پای او گذاشتند.»

البته جکی ترنر، کارشناس زندگی استور و متصدی بایگانی وی، به اتهاماتی مثل یهودی‌ستیزی، کاتولیک‌ستیزی و همدلی با نازی‌ها که به این نماینده مجلس می‌زنند، در بخش «پرسش‌گان» تارنمای این تندیس پاسخ داده است.

دکتر ترنر می‌گوید: «بزرگ‌ترین دردسر نانسی استور زن بودن او است... عقاید او با عقاید بسیاری از مردم روزگارش و به‌خصوص طبقات فرادست فرق چندانی نداشت و به نظر آن‌ها، فاشیسم تنها جانشین واقعی در برابر تهدید کمونیسم بود.»

هزینه ۱۲۵ هزار پوندی این یادبود برنزی با سرمایه‌گذاری جمعی و «کارزار تندیس نانسی استور» فراهم شده است. این تندیس در نزدیکی خانه خانوادگی پیشین نانسی استور قرار دارد.

ایندیپندنت برای پرسیدن نظر حزب محافظه‌کار و متصدیان «کارزار تندیس نانسی استور» با آن‌ها تماس گرفته است.

در تهیه این گزارش از مطالب خبرگزاری پرس اسوسييشن استفاده شده است.